Problemy w widzeniu związane z wiekiem.

 

Osoby z poważną dysfunkcją wzroku, czyli zaliczani do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze względu na wzrok, to bardzo złożona grupa. Zalicza się do niej osoby,

które nic nie widzą, które posiadają mniej lub bardziej użyteczne resztki wzroku, np. poczucie światła, możliwość nieostrego widzenia dużych obiektów lub wyraźnie widzenie małego wycinka

otaczającej przestrzeni.

 

Najczęstsze problemy w widzeniu związane z wiekiem

- większe zapotrzebowanie na światło

- trudności w funkcjonowaniu wzrokowym po zmierzchu

- lekkie zamglenie lub zażółcenie obrazu

- zmniejszenie wrażliwości na barwy i osłabienie zdolności rozróżniania

  kontrastów

 

Do schorzeń wieku trzeciego będących najczęstszą przyczyną znacznego pogorszenia widzenia należą: zwyrodnienie plamki żółtej związane  z wiekiem (AMD), zaćma starcza, a także retinopatia cukrzycowa oraz jaskra, zwykle wykrywana dopiero w starszym wieku.

 

Do lekarza okulisty należy zgłosić się najszybciej, jeśli:

- podczas czytania wydaje się, że litery zachodzą na siebie, skaczą lub są

  zamazane w miejscu, gdzie pada wzrok,

- przed oczami pojawi się ciemna lub pusta plama,

- doskwierają silne, nieuzasadnione bóle głowy,

- przejście z ciemnego do jasnego pomieszczenia lub z jasnego do ciemnego wymaga dłuższej chwili adaptacji, powoduje dyskomfort lub ból,

- podczas przechodzenia przez jezdnię ma się wrażenie, że samochody pojawiają się bardzo niespodziewanie.

- czasami pojawia się widzenie podwójne, albo obraz jest zniekształcony,

- telewizja jest oglądana z bardzo bliska, także w okularach,

- występują trudności z odczytaniem dużych nagłówków w gazetach, mimo używania okularów

- pojawiają się trudności w rozpoznawaniu znajomych nawet z bliskiej odległości,

- zdarza się nie zauważyć pierwszego albo ostatniego stopnia schodów,

  pomylić cień lub dziurę w chodniku z kałużą,

- bardzo przeszkadza silne światło słoneczne i reflektory samochodów,

 

Kilka wskazówek dla rodzin i opiekunów

Uszkodzenie wzroku u starszej osoby dotyczy jej i najbliższego otoczenia, rodziny, przyjaciół oraz całego środowiska, w którym ona funkcjonuje.

Dlatego osobie słabowidzącej lub niewidomej ktoś z bliskich może pomóc, dbając o jego bezpieczeństwo w mieszkaniu. Warto wspólnie zastanowić się i dokonać zmian:

- zlikwidować wszystkie dywaniki i chodniki, które się ślizgają i podwijają

- ułatwić korzystanie z przypraw i kosmetyków poprzez wyraźne oznakowanie

  pojemników,

- zadbać o korzystne oświetlenie w miejscach ważnych ze względu na wykonywanie w nich czynności,

- może przydatne byłyby drobne rzeczy ułatwiające funkcjonowanie np.

  pojemniki na leki z przegródkami na pory dnia lub dni tygodnia, czujnik

  poziomu cieczy zapobiegający przelaniu płynu wlewanego do szklanki,

  telefon z powiększonymi przyciskami lub telefon mówiony czy brajlowski, itp.

- przewidując remont lub zakup np. pralki warto dowiedzieć się jakie

  rozwiązania są dostępne dla osób z problemami wzrokowymi.

 

Trzeba także powstrzymać się przed ograniczaniem swojego bliskiego nadopiekuńczością, nawet w dobrej intencji. Wręcz przeciwnie – powinno się go mobilizować do w miarę możliwości aktywnego i twórczego życia.

 

Spotykając niewidomego lub słabowidzącego na ulicy przed udzieleniem pomocy, warto spytać się czy jest potrzebna, a potem jak pomóc najlepiej.

 

Pomagając dotrzeć do jakiegoś miejsca niewidomemu czy słabowidzącemu powinno się pozwolić, by chwycił prowadzącego za rękę w okolicy łokcia lub wsparł się na ramieniu i szedł trochę z tyłu. Zachowana odległość między przewodnikiem, a jego podopiecznym zwiększa bezpieczeństwo poruszania się.

Po drodze można prostymi, precyzyjnymi zwrotami opisywać, co widać i ostrzegać przed stopniami, krawężnikami, drzwiami.

 

Nie wolno bez słownego uprzedzenia sadzać niewidomego, wprowadzać do autobusu, prowadzić do pustego miejsca w pojeździe, bo może nie być na to przygotowany, stracić równowagę.